دل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 331

1 کی گذارد آنک رشک روشنیست تا بگویم آنچ فرض و گفتنیست

2 بحر کف پیش آرد و سدی کند جر کند وز بعد جر مدی کند

1 مه ما نیست منور تو مگر چرخ درآیی ز تو پرماه شود چرخ چو بر چرخ برآیی

2 کی بود چرخ و ثریا که بشاید قدمت را و اگر نیز بشاید ز تو یابند سزایی

1 گفت پیغامبر که اصحابی نجوم ره‌روان را شمع و شیطان را رجوم

2 هر کسی را گر بدی آن چشم و زور کو گرفتی ز آفتاب چرخ نور

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم