دل کمال از لعل میگون از عطار نیشابوری غزل 131

1 دل کمال از لعل میگون تو یافت جان حیات از نطق موزون تو یافت

2 گر ز چشمت خسته‌ای آمد به تیر زنده شد چون در مکنون تو یافت

3 تا فسونت کرد چشم ساحرت جامه پر کژدم ز افسون تو یافت

4 سخت‌تر از سنگ نتوان آمدن لعل بین یعنی دلش خون تو یافت

5 تا فشاندی زلف و بگشادی دهن عقل خود را مست و مجنون تو یافت

6 ملک کسری در سر زلف تو دید جام جم در لعل گلگون تو یافت

7 قاف تا قاف جهان یکسر بگشت کاف کفر از زلف چون نون تو یافت

8 جمله را صدباره فی‌الجمله بدید هیچش آمد هرچه بیرون تو یافت

9 تا دل عطار عالم کم گرفت رونق از حسن در افزون تو یافت