دل به دست آر که آئینهٔ از شاه نعمت‌الله ولی غزل 292

1 دل به دست آر که آئینهٔ حضرت آنست مظهر بندگی حضرت عزت آنست

2 عاشقی سوختهٔ بی سر و پا را مطلب دست او گیر کلید در جنت آنست

3 خوشتر از گوشهٔ میخانه دگر خلوت نیست خلوتی گر طلبی گوشهٔ خلوت آنست

4 مبتلا از در او باز نگردد به بلا دوری از درگه او غایت رحمت آنست

5 خوش بود همت عالی که خدا می جوید همت از اهل دلان جوی که همت آنست

6 چه کنی خانقه کون رها کن شیخی بندهٔ خدمت او باش که خدمت آنست

7 نعمت دنیی و عقبی به عزیزان بگذار نعمت الله طلب ای دوست که نعمت آنست