زحمت ایام، راحت‌جو فزون‌تر از واعظ قزوینی غزل 294

1 زحمت ایام، راحت‌جو فزون‌تر می‌کشد سختی از دوران برای بالش پر می‌کشد

2 بهر نیکان، می‌توان رنج گران‌جانان کشید بار هر سنگی ترازو بهر گوهر می‌کشد

3 در دل آسای پریشانان مباش از شانه کم کز نوازش زلف‌ها را دست بر سر می‌کشد

4 شایدش گردد گرفتن‌های مفلس عذرخواه زحمتی کز شرم دادن‌ها توانگر می‌کشد

5 گر کند قصد هلاک خویش مفلس، دور نیست در بهاران بید از آن بر خویش خنجر می‌کشد

6 گلستان آب خود از سرچشمه می‌گیرد، نه جو این قدر سائل چه منت از توانگر می‌کشد؟!

7 نیست هرگز حسرت قیمت‌شناسان سخن کلک واعظ هر نفس آهی ز دل برمی‌کشد