رسید مژده که آمد بهار و از حافظ شیرازی غزل 239

1 رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید وظیفه گر برسد، مصرفش گُل است و نَبید

2 صَفیرِ مرغ برآمد، بَطِ شراب کجاست؟ فَغان فتاد به بلبل، نقابِ گُل که کشید؟

3 ز میوه‌های بهشتی چه ذوق دریابد هر آن که سیبِ زَنَخدانِ شاهدی نَگَزید

4 مَکُن ز غُصه شکایت که در طریقِ طلب به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید

5 ز رویِ ساقی مَه وَش گلی بچین امروز که گِردِ عارضِ بُستان خطِ بنفشه دمید

6 چُنان کرشمهٔ ساقی دلم ز دست بِبُرد که با کسی دِگَرَم نیست برگِ گفت و شَنید

7 من این مُرَقَّعِ رنگین چو گُل بخواهم سوخت که پیرِ باده فروشش به جُرعه‌ای نخرید

8 بهار می‌گذرد دادگسترا دریاب که رفت موسم و حافظ هنوز مِی نچشید