رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید وظیفه گر برسد، مصرفش گُل است و نَبید
2 صَفیرِ مرغ برآمد، بَطِ شراب کجاست؟ فَغان فتاد به بلبل، نقابِ گُل که کشید؟
3 ز میوه‌های بهشتی چه ذوق دریابد هر آن که سیبِ زَنَخدانِ شاهدی نَگَزید
4 مَکُن ز غُصه شکایت که در طریقِ طلب به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید
5 ز رویِ ساقی مَه وَش گلی بچین امروز که گِردِ عارضِ بُستان خطِ بنفشه دمید
6 چُنان کرشمهٔ ساقی دلم ز دست بِبُرد که با کسی دِگَرَم نیست برگِ گفت و شَنید
7 من این مُرَقَّعِ رنگین چو گُل بخواهم سوخت که پیرِ باده فروشش به جُرعه‌ای نخرید
8 بهار می‌گذرد دادگسترا دریاب که رفت موسم و حافظ هنوز مِی نچشید
معنی شعر:
ترا بشارت باد که دیگر روزهای غم و اندوه غصه و درد به پایان آمد و زمان شادمانی و شادکامی فرا رسید. نتیجه ی تلاش ها و زحمات فراوان تو سرور و شادی، مهر و وفا و فراموشی رنج و جور و جفای روزگار است. قدر این ایام خوش را بدان و خدا را سپاس گزار باش