مهی که چشم امیدم بسوی اوست از اهلی شیرازی غزل 841

1 این حسن و ملاحت نگر آن کان نمک را کاتش زده در رشته جان شمع فلک را

2 دامان ملک گرچه نیالود درین خاک بر خاک نشینان تو رشک است ملک را

1 از که نالم که فغان از دل ریش است مرا هر بلایی که بود از دل خویش است مرا

2 شربت وصل تو بی زخم فراقی نبود لذت نوش پس از تلخی نیش است مرا

1 یکره چو غنچه خنده زنان بین بسوی ما باشد که بشکفد گل دولت بروی ما

2 ای نوبهار جان مگر از ابر رحمتت رنگی برآورد چمن آرزوی ما