مه رخم، سرو قامت افتاده از اثیر اخسیکتی غزل 12

1 مه رخم، سرو قامت افتاده ست راستی را، قیامت افتاده ست

2 جای شکرانه هست کزرخ او حسن بر مه، غرامت افتاده ست

3 لشکر صبر را ز تیر مژه صف شکستن علامت افتاده ست

4 مرغ او نیست مرد عافیتی کش نظر بر سلامت افتاده ست

5 لذت روز وصلش آن کس راست که شبی با ملامت افتاده ست