1 زان گل که اندکی بته مشک ناب شد بسیار خلق از مژه در خون خضاب شد

2 در خردگیش دیدم و گفتم که مه شوی او خود برای سوزش خلق آفتاب شد

3 آن سادگی که داشت، به سرخی شدش به دل قندی که داشت نیشکر او، شراب شد

4 بهر خدا دگر به دل من گذر مکن ای چشمه حیات که خون من آب شد

5 جز بوی خون نیامد از او در دماغ من از زلف او گهی که جهان مشک ناب شد

6 ای پندگوی، نزد تو سهل است عشق،لیک مسکین کسی که جان و دل او خراب شد

7 دی در چمن شدم بگشاید مگر دلم آهی زدم که آن همه گلها گلاب شد

8 در خواب پیش چهره خسرو پدید گشت سلطان گذشت و قصه ما نقش آب شد