1 گل آمد و ز دوست صبایی نمی‌رسد ز باغ وصل مهرگیایی نمی‌رسد

2 هنگام برگ ریز حیاتم شد و هنوز زان نوبهار حسن صبایی نمی‌رسد

3 ما با سموم بادیه هجر هم خوشیم گر زان شکوفه بوی وفایی نمی‌رسد

4 من چون زیم که هیچ شبی نیست کاین طرف زان غمزه کاروان بلایی نمی‌رسد

5 سلطان به خواب ناز چه آگه ز خلق، چون در گوش او فغان گدایی نمی‌رسد

6 در گنج غیب نقد تمنا بسی‌ست، لیک ما را به چرخ دست دعایی نمی‌رسد

7 درد ترا حیات ابد باد در دلم کان هم دواست، گرچه دوایی نمی‌رسد

8 کوشم که سر نهم به درت، لیک چون کنم مردم به جهد خویش به جایی نمی‌رسد

9 گر خسروا، به وصل سزا نیستی، مرنج ملک سران به بی‌سر و پایی نمی‌رسد