فرست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3068

1 فرست باده جان را به رسم دلداری بدان نشان که مرا بی‌نشان همی‌داری

2 بدان نشان که همه شب چو ماه می‌تابی درون روزن دل‌ها برای بیداری

3 بدان نشان که دمم داده‌ای از می که خویش تهی و پر کنمت دم به دم قدح واری

4 بگرد جمع مرا چون قدح چه گردانی چو باده را به گرو برده‌ای نمی‌آری

5 از آن میی که اگر بر کلوخ برریزی کلوخ مرده برآرد هزار طراری

6 از آن میی که اگر باغ از او شکوفه کند ز گل گلی بستانی ز خار هم خاری

7 چو بی‌تو ناله برآرم ز چنگ هجر تو من چو چنگ بی‌خبرم از نوا و از زاری

8 گره گشای خداوند شمس تبریزی که چشم جادوی او زد گره به سحاری