واقف از جام می لعل تو از خیالی بخارایی غزل 244

1 واقف از جام می لعل تو مدهوشانند در خور بادهٔ لعل تو قدح نوشانند

2 آخر ای نامه سفید از صف رندان بدر آی که در این خانهٔ تاریک سیه پوشانند

3 چون قدح گرد برای صف عشاق بزن تا ببینی که در این حلقه چه مدهوشانند

4 چون بر آریم سر از شرم گنه گرنه به حشر دامن مغفرتی بر سرمان پوشانند

5 دهن قال فروبند خیالی و خموش راز دار سخن عشق چو خاموشانند