1 پدید آمد رسوم بی وفایی نماند از کس نشان آشنایی

2 برند از فاقه نزد هر خسیسی کنون اهل هنر دست گدایی

3 کسی کاو فاضل است امروز در دهر نمی بیند زغم یک دم رهایی

4 ولیکن جاهل است اندر تنعم متاع او چو هست این دم بهایی

5 وگر شاعر بگوید شعر چون آب که دل را زآن فزاید روشنایی

6 نبخشندش جویی از بخل و امساک اگر خود فی المثل باشد سنایی

7 خرد در گوش هوشم دی همی گفت برو صبری بکن در بینوایی

8 قناعت را بضاعت ساز و می‌سوز در این درد و عنا چون بی‌نوایی

9 بیا حافظ به جان این پند بشنو که گر از پا درافتی با سر آیی