روزی که قدسیان گل آدم سرشته از اهلی شیرازی غزل 750

1 کام از می لعلم مده کز می خمار آید مرا من عاشق درد توام درمان چه کار آید مرا

2 در انتظار همدمان جانم شد و غیر از اجل کو همدمی کز در درون بی انتظار آید مرا

1 چند باشد چو مسیحا سر افلاک تورا خاک ره باش که گل بر دمد از خاک تورا

2 شاهد جان نکند صورت خود از تو دریغ گر چو آیینه بود چشم و دلی پاک تورا

1 مژده گل چه میدهی عاشق مستمند را داغ دل است هر گلی مرغ اسیر بند را

2 دود درون من ترا دفع گزند بس بود جان کسی چه میکنی دود دل سپند را