روزی که ماه ابروی آن شوخ از اهلی شیرازی غزل 579

1 روزی که ماه ابروی آن شوخ کم نمود روزی بما گذشت که صد سال غم نمود

2 در سینه تخم مهر چه حاصل دهد که بخت از زخم ناخنم همه داس ستم نمود

3 جان بخشدت سگم چو قدم بر سرم نهد مارا سگ تو هم قدم و هم کرم نمود

4 تا یافتیم پایه معراج نیستی راه هزار ساله بما یک قدم نمود

5 عشق تو بسته بود ره از شش جهت بخلق هجرت دلیل ما شد و راه عدم نمود

6 گر راه کعبه بر دگران میزند صنم اهلی دلش بکعبه دل آن صنم نمود

7 کر آهوی چشمت نظر از لطف به اهلی با آنکه سگی همچو رقیبش بکمین بود