روزِ هجران و شبِ فُرقَتِ از حافظ شیرازی غزل 166

1 روزِ هجران و شبِ فُرقَتِ یار آخر شد روزِ هجران و شبِ فُرقَتِ یار آخر شد

2 آن همه ناز و تَنَعُّم که خزان می‌فرمود عاقبت در قدمِ بادِ بهار آخر شد

3 شُکرِ ایزد که به اقبالِ کُلَه گوشهٔ گُل نخوتِ بادِ دی و شوکتِ خار آخر شد

4 صبحِ امّید که بُد معتکفِ پردهٔ غیب گو برون آی که کارِ شبِ تار آخر شد

5 آن پریشانیِ شب‌هایِ دراز و غمِ دل همه در سایهٔ گیسویِ نگار آخر شد

6 باورم نیست ز بدعهدی ایام هنوز قصهٔ غصه که در دولتِ یار آخر شد

7 ساقیا لطف نمودی قدحت پُر مِی باد که به تدبیرِ تو تشویشِ خُمار آخر شد

8 در شمار ار چه نیاورد کسی حافظ را شُکرْ کان محنتِ بی‌حدّ و شمار آخر شد