سپیده دم که برآمد خروش از خواجوی کرمانی غزل 611

1 سپیده دم که برآمد خروش بانگ رحیل برفت پیش سرشک من آب دجله و نیل

2 جهان ز گریه‌ام از آب گشت مالامال ز سوز سینه‌ام آتش گرفت میلامیل

3 هلاک من چو بوقت وداع خواهد بود بقصد جان من ای ساربان مکن تعجیل

4 مگر بشهر شما پادشه منادی کرد که هست خون غریبان مباح و مال سبیل

5 کشندگان گرفتار قید محنت را مواخذت نکند هیچکس بخون قتیل

6 طواف کعبه عشق از کسی درست آید که دیده زمزم او گشت و دل مقام خلیل

7 بگفتگوی رقیب از حبیب روی متاب رضای خصم بدست آر و غم مخور ز وکیل

8 گر از لبم شکری می‌دهی ز طره بپوش چرا که کفر نماید کرم بنزد بخیل

9 زبور عشق تو خواجو برآن ادا خواند که روز عید مسیحا حواریان انجیل