ای پرده سرایان که درین از خواجوی کرمانی غزل 481

1 ای پرده سرایان که درین پرده سرائید از پرده برون شد دلم آخر بسرآئید

2 یکدم بنشینید که آشوب جهانید یکره بسرائید چو مرغ دو سرائید

3 شکر ز لب لعل شکر بار ببارید عنبر ز سر زلف سمن‌سای بسائید

4 با من سخن از کعبه و بتخانه مگوئید کز هر دو مرا مقصد و مقصود شمائید

5 خیزید و سر از عالم توحید برآرید وز پردهٔ کثرت رخ وحدت بنمائید

6 تا صورت جان در تتق عشق ببینید زنگ خرد از آینهٔ دل بزدائید

7 تا خرقه بخون دل ساغر بنشوئید رندان خرابات مغان را بنشانید

8 گر شاه سپهرید در این خانه که مائیم از خانه برآئید که همخانهٔ مائید

9 گنجینهٔ حسنید که در عقل نگنجید یا چشمهٔ جانید که در چشم نیائید

10 هم ساغر و هم باده و هم باده گسارید هم نغمه و هم پرده و هم پرده‌سرائید

11 هرگز نشوید از دل خواجو نفسی دور وین طرفه که معلوم ندارد که کجائید