فریاد که عمر رفت و حرمان از اهلی شیرازی رباعی 334

1 تیره شد از تو به ساقی طبع شورانگیز ما خشت خم بردار و بشکن شیشه پرهیز ما

2 گریه ما دشمنان خویش را در خون نشاند عاقبت کاری بکرد این دیده خون ریز ما

1 ز قامت تو چگویم که فتنها برخاست قیامت است که در روزگار ما برخاست

2 اگر صفا طلبی کام دل مجوی که یار چو در کنار نشست از میان صفا برخاست

1 مصر شرف از حسن ادب یوسف جان یافت دولت بعبث جان برادر نتوان یافت

2 داریم گمانی که ترا هست دهان لیک کس گنج یقین را نتواند بگمان یافت