همدمان رفتند و من از همرهان از اهلی شیرازی غزل 1095

1 همدمان رفتند و من از همرهان وامانده ام میرم از این غم که بی یاران چرا من زنده ام

2 تاب وصلم نیست ایمه چون زیم در هجر تو وای بر مردن چو من در زندگی وامانده ام

3 داغ سودای غمت دیوانه کردم ای پری زانسبب چونشمع گه در گریه گه در خنده ام

4 گرچه آزاد جهانم همچو سرو ای ابر لطف رحمتی فرما که از دست تهی شرمنده ام

5 همت من در نظر نارد جز آنخورشید رخ گرچه درویشم نظر جای بلند افکنده ام

6 نازنینان گر کشندم سر نمی تابم ز حکم پادشاهانند ایشان من فقیر و بنده ام

7 زین چمن اهلی مرا دیگر بهیچ امید نیست زانکه از شاخ بقا چونغنچه دل برکنده ام