یار از سر کوچه چو مه برآمد از اهلی شیرازی غزل 706

1 آه کز دست دل این سینه ریش است مرا هر بلایی که بود از دل خویش است مرا

2 من که بیگانه ز خویشم ز غم و محبت هجر چه غم از محنت بیگانه و خویش است مرا

1 این حسن و ملاحت نگر آن کان نمک را کاتش زده در رشته جان شمع فلک را

2 دامان ملک گرچه نیالود درین خاک بر خاک نشینان تو رشک است ملک را

1 چون تو گویی سخن این دلشده را گوش کجا دل کجا عقل کجا فهم کجا هوش کجا

2 پای بوسی زسگت گر دهدم دست بس است من کجا وصل کجا بوسه و آغوش کجا