ابر آمد و باز بر سر سبزه از خیام نیشابوری رباعی 8

1 گر دست دهد ز مغز گندم نانی وز می دو منی ز گوسفندی رانی

2 با لاله رخی و گوشه بستانی عیشی بود آن نه حد هر سلطانی

1 از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن فردا که نیامده ست فریاد مکن

2 برنامده و گذشته بنیاد مکن حالی خوش باش و عمر بر باد مکن

1 افلاک که جز غم نفزایند دگر ننهند به جا تا نربایند دگر

2 ناآمدگان اگر بدانند که ما از دهر چه می‌کشیم نایند دگر

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.