1 رخت از ماه و لبت از شکرست آنت ازین وینت از آن خوبترست

2 بر رخت بوسه کجا شاید داد؟ که نظر نیز محل نظرست

3 نه میان نیست میان تو ز لطف وین عجبتر که میان کمرست

4 تا لبت را نرسد چشم بدان در زبانها همه نام شکرست

5 بوسه یی از لب و دندان خوشت خون بهای دو جهان خوش پسرست

6 از چه ناشسته رخم می خوانی که رخم شسته بخون جگرست

7 بدکنی با من و گویم که مکن گوئیم نیکست، اینم بترست

8 با رخ و غمزۀ تو می سازم که گل و خارتو با یکدگرست