بی سوز محبت نتوان دل به از اهلی شیرازی غزل 166

1 بی سوز محبت نتوان دل به بتان بست داغی است غم عشق که بر خود نتوان بست

2 جان کشته شیرین حرکاتیست که لعلش صد غنچه دهان را بیکی نکته زبان بست

3 چون لب بگشودم که شکایت کنم از وی خندید و من سوخته را باز دهان بست

4 از جان خود ای دلشدگان دست بشویید کان ظالم خونخواره به بیداد میان بست

5 اهلی نتوانست از او قطع نظر کرد هرچند که چشم از رخ خوبان جهان بست