آن غنچه که عالمی از ابوالحسن فراهانی رباعی 24

1 زیار شکوه عاشق به کفر نزدیک است بدی که صاحب روی نکو کند نیک است

2 دلم در آن خم زلفست گرچه خود دورم چه غم ز دوری راهست دل چو نزدیک است

1 باز این منم گذاشته در کوی یار پای بر اختیار خود زده بی اختیار پای

2 در چارباغ عالم من نایب گلم سوزم گرم نباشد بر فرق خار پای

1 چون گرم گریه کردم چشم گهرفشان را انداختم به ساحل چون موج آسمان را

2 ترسم زننگ ننهد دیگر بر آستان پا ورنه به بوسه زحمت میدادم آستان را