مرد روشندل، ز نقص خویشتن از واعظ قزوینی غزل 173

1 مرد روشندل، ز نقص خویشتن شرمنده است ماه نو از ناتمامی،سر بزیر افگنده است

2 هیچ کافر بسته زنار خود بینی مباد از خود آزاد است هرکس کو خدا را بنده است

3 گفت وگوی عشق را نازم، که چون اندام یار هر لباسی را که میپوشی برو زیبنده است

4 استخوان ما نمک پرورده لعل لبی است خون ما ای دشمن بیباک، از آن گیرنده است

5 نیست در عالم همین واعظ اسیر عشق تو سرو آزاد ترا، هرکس که دیدم بنده است