مرد روشندل، ز نقص خویشتن از واعظ قزوینی غزل 173

1 بالید از رخ تو دل پر ملال ما از آفتاب به در شد آخر هلال ما

2 ما ریشه در زمین قناعت دوانده ایم چون شمع آب میخورد از خود نهال ما

1 هرگه آن گلزار خوبی، یاد می آرد ز ما همچو باران بهاری فیض می بارد ز ما

2 هستی ما تشنه پاشیدنست از یکدگر وای اگر شیرینی غم دست بردارد ز ما

1 دل چسان پنهان کند در سینه آه خویش را دانه چون بر خویشتن دزدد گیاه خویش را

2 بسکه شب کردم چو صیقل با قد خم اضطراب ساختم آیینه سنگ تکیه گاه خویش را