زبخت بد جگرم از جفای اوریش از اهلی شیرازی غزل 133

1 زبخت بد جگرم از جفای اوریش است بلای بخت بدم از جفای او بیش است

2 چه طالع است ندانم چه بخت شور است این گه گر جهان همه نوش است بخت من نیش است

3 حریف من نشود هیچ مهربان هرگز همیشه مونس من دلبری جفا کیش است

4 اگر چه کوه غمی پیش کوهکن آمد هزار کوه بلا هر طرف مرا پیش است

5 ز خط آن لب لعلم جگر بود پاره فغان که نیش من است آنکه مرهم ریش است

6 سلامت دو جهان بخش سر بلندان است ملامت همه عالم نصیب درویش است

7 اگر به خلق غمی می رسد ز بیگانه بلا و محنت اهلی همیشه از خویش است