سنین عمر به هفتاد می‌رسد از شهریار گزیدهٔ غزلیات 4

1 اگر که شبرو عشقی چراغ ماهت بس ستاره چشم و چراغ شب سیاهت بس

2 گرت به مردم چشم اهتزار قبله نماست به ارزیابی صد کعبه یک نگاهت بس

1 گاهی گر از ملال محبت بخوانمت دوری چنان مکن که به شیون برانمت

2 چون آه من به راه کدورت مرو که اشک پیک شفاعتی است که از پی دوانمت

1 به چشمک این همه مژگان به هم مزن یارا که این دو فتنه به هم می‌زنند دنیا را

2 چه شعبده است که در چشمکان آبی تو نهفته‌اند شب ماهتاب دریا را