آن سبزه که از عارض او خاسته از عمعق بخاری رباعی 6

1 مردم چشمم چو مرکز پلک چون برهون شود مرکز و برهون ز عشقت هر شبی گلگون شود

1 نماز شام، چو پنهان شد آتش اندر آب سپهر چهره بپوشید زیر پر غراب

2 چو بر کشید سر از باختر علامت شب فرو کشید عَلَم‌دار آفتاب طناب

1 همیشه بود نعمتت را خورنده ز آزاد و بنده، چه خرد و چه رنده

1 تا زلف تو کفر را خریداری کرد تسبیح ز روی شوق زناری کرد

2 کعبه ز سر شوق ببت خانه شتافت بت زنده شد و ترا پرستاری کرد

1 ازین سپس تو ببینی دوان دوان در دشت بکفش و موزه در افگنده صد هزار سیان