آن شه به سوی میدان خوش از امیرخسرو دهلوی غزل 37

1 آن شه به سوی میدان خوش می رود سوارا یا رب، نگاه داری آن شهسوار ما را

2 غارت نمود زلفش بنیاد زهد و تقوی تاراج کرد لعلش اسباب پادشا را

3 جولان کند سمندش چون سم او ببوسم کو بر زمین زمانی ننهد زناز پا را

4 خواهم که در رکابش باشم و لیک نتوان کز خود عنان زلفش بر بود این گدا را

5 گفتی که یاد کردم گه گه ز حال خسرو کردی چرا فرامش زین گونه این گدا را