آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است از اهلی شیرازی رباعی 173

1 سرمه ره دردیده زان دارد که خاک پای اوست هرکه را باشد ادب درچشم مردم جای اوست

2 شاخ گل را با چنان حسنی که از گل حاصل است داغ حسرت بر دلش از قامت رعنای اوست

1 یکره چو غنچه خنده زنان بین بسوی ما باشد که بشکفد گل دولت بروی ما

2 ای نوبهار جان مگر از ابر رحمتت رنگی برآورد چمن آرزوی ما

1 گر ساقی بدمست به خشم از بر ما رفت بدمستی و دیوانگی ازما به کجا رفت

2 دیوانه از اینیم که آن شوخ پری وش چشمی سوی ما کرد که عقل از سر ما رفت