آن سرو خرامان به چمن، از اثیر اخسیکتی رباعی 32

1 در دیده ی زمانه، نشان حیا نماند در سینه سپهر، امید وفا نماند

2 یک مهره بر بساط بقا، کم نهاد کس کز چشم بد حریف بزخم دغا نماند

1 امروز نشاطی است درافلاک و درارکان کز مهر گهر زای ارم شد حرم کان

2 و ز دیده شعاعی قمر از عارض شعری نوشیده زلالی خضر از چشمه حیوان

1 هر آن کسوت که بر بالای نعمان الزمان زیبد بر دامن، ز دل باید ره جیب از روان زیبد

2 قبای روزگارش پروزی در آستین شاید ردای آفتابش ریشه ی در طیلسان زیبد