آن حور ماه چهره که رضوان از خواجوی کرمانی غزل 175

1 آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست جنت فراز سرو قیامت قیام اوست

2 گر زانکه مشک ناب ز چین می‌شود پدید صد چین در آن دو سلسلهٔ مشک‌فام اوست

3 مقبل کسی کش او بغلامی کند قبول ای من غلام دولت آنکو غلام اوست

4 عامی چو من بحضرت سلطان کجا رسد لیکن امید بنده بانعام عام اوست

5 پروانه گر چو شمع بسوزد عجب مدار کان سوختن ز پختن سودای خام اوست

6 مشتاق را بکعبه عبادت حلال نیست الا بکوی دوست که بیت الحرام اوست

7 وحشی ببوی دانه بدام اوفتد ولیک خرم دلی که دانه خال تو دام اوست

8 هر کو کند بماه تمامت مشابهت این روشنست کز نظر ناتمام اوست

9 خواجو بترک نام نکو گفت و ننگ داشت از ننگ و نام اگر چه که ننگم ز نام اوست