1 آن روز مه این نور سعادت به جبین داشت کز راه ادب پیش رخت رو به زمین داشت

2 ز آن پیش که در کار کمان عقل برد پی ابروی کماندار تو بر گوشه کمین داشت

3 گر با غمت از نعمت فردوس کنم یاد دانی که مرا وسوسهٔ نفس بر این داشت

4 عمری ست که داریم سری بر قدم فقر در عشق تو خود را نتوان بهتر از این داشت

5 بر ملک مکن تکیه که در زیر زمین است آن کس که همه روی زمین زیر نگین داشت

6 نقد دل و جان صرف رهت کرد خیالی در دست چو درویش تو نقدینه همین داشت