آنکه جان گویند خلقی، از امیرخسرو دهلوی غزل 1862

1 آنکه جان گویند خلقی، آن تویی وانکه شیرین تر بود از جان تویی

2 شهر دل ویران شد از بیداد تو ورچه ویران تر شود، سلطان تویی

3 در بلای فتنه نتوان زیستن دیر زی، گره یکی زیشان تویی

4 تا کیم سوزی که دل بر جای دار چون برین دل صاحب فرمان تویی

5 از گران جانی من، جانا، مرنج چون درون جان من پنهان تویی

6 من خوشم، گر سوخته دارم جگر از تو خواهم عذر، چون مهمان تویی

7 درد خسرو هر زمان افزون تر است از که گیرم عیب، چون درمان تویی