آنکه از جان دوست تر از امیرخسرو دهلوی غزل 1168

1 آنکه از جان دوست تر می دارمش گر مرا بگذاشت من نگذارمش

2 دل بدو دارم ز من رنجید و رفت می دهم جان تا مگر باز آرمش

3 آنکه در خون دل من خسته است من دو چشم خویش می پندارمش

4 قالب بی روح دارم، می برم تا به خاک کوی او بسپارمش

5 می دهم جان روز و شب در کوی دوست گوهری زین بیش اگر در کارمش

6 روی در پای تو می مالم، مرنج گر به روی سخت خود می آرمش

7 گر چه رویش داد بر بادم چو زلف همچنان جانب نگه می دارمش

8 گر چه هست او یار من، من یار او من کجا یارم که گویم یارمش!

9 هیچ رحمی نیست بر بیمار خویش آن طبیبی را که من بیمارمش

10 با دل خود گفتم او را، چیستی؟ گفت خسرو، او گل و من خارمش