که می آید چنین، یارب، مگر مه بر زمین آمد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
1 که می آید چنین، یارب، مگر مه بر زمین آمد چه گرد است اینکه می خیزد که با جان همنشین آمد
2 که میراند جنیبت را که میدان عنبر آگین شد کدامین باد می جنبد که بوی یاسمین آمد
3 چنان نقاش چین حیران بماند از پیچش زلفش که تاریکی به پیش دیده نقاش چین آمد
4 بیامد پیش ازین یکبار و دل تسلیم او کردم کنون تسلیم شو، ای جان، که باز آن نازنین آمد
5 صبوری را دلم در خاک می جوید، نمی یابد غبار کیست این، یارب، که در جان حزین آمد
6 ز چندین آب چشم آخر بر آن آیینه زنگاری برآ، ای سبزه رنگین، که باران بر زمین آمد
7 بتی و آفت تقوی و دین، آخر نمی دانی؟ که در شهر مسلمانان نباید این چنین آمد
8 خیالش باز گرداگرد دل می گرددم امشب الا، ای دوستان، یاری که دشمن در کمین آمد
9 ز بهر چاک دامانی چه جای طعن بر خسرو؟ که او را تیغ در دست و سر اندر آستین آمد