از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2621

1 از هر چه ترنجیدی با دل تو بگو حالی کای دل تو نمی‌گفتی کز خویش شدم خالی

2 این رنج چو در وا شد دعوی تو رسوا شد زشتی تو پیدا شد بگذار تو نکالی

3 در صورت رنج خود نظاره بکن ای بد کی باشد با این خود آن مرتبه عالی

4 بنگر که چه زشتی تو بس دیوسرشتی تو این است که کشتی تو پس از کی همی‌نالی

5 گر رنج بشد مشکل نومید مشو ای دل کز غیب شود حاصل اندر عوض ابدالی

6 از ذوق چو عوری تو هر لحظه بشوری تو کای کعبه چه دوری تو از حیزک خلخالی

7 در بادیه مردان را کاری است نه سردان را کاین بادیه فردان را بزدود ز ارذالی

8 در خدمت مخدومی شمس الحق تبریزی بشتاب که از فضلش در منزل اجلالی