دلبر بِرَفت و دلشدگان از حافظ شیرازی غزل 140

1 ز دلبری نتوان لاف زد به آسانی هزار نکته در این کار هست تا دانی

2 بجز شکردهنی مایه‌هاست خوبی را به خاتمی نتوان زد دم سلیمانی

1 به کویِ میکده یا رب سحر چه مشغله بود؟ که جوشِ شاهد و ساقی و شمع و مشعله بود

2 حدیثِ عشق که از حرف و صوت مُستَغنیست به نالهٔ دف و نی در خروش و ولوله بود

1 سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی گفت بازآی که دیرینه این درگاهی

2 همچو جم جرعه ما کش که ز سر دو جهان پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی

1 جای حضور و گلشن امن است این سرای زین در به شادمانی و عیش وطرب در آی

2 ای کاخ دولتی تو چه کاخی که مدرج است در شاخسار گلشن تو سایه همای

1 ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

2 تا درخت دوستی بر کی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟