لب شیرین تو هر دم شکر از خواجوی کرمانی غزل 129

1 لب شیرین تو هر دم شکر انگیزترست زلف دلبند تو هر لحظه دلاویزترست

2 برسرآمد ز جهان جزع تو در خونخواری گر چه چشم من دل سوخته خونریزترست

3 ایکه از تنگ شکر شور برآورد لبت هر زمان پسته تنگت شکر آویزترست

4 همچو سرچشمهٔ نوش تو ز بهر سخنم چشمم از درج عقیقت گهر انگیزترست

5 نشنود پند تو ای زاهد تردامن خشک هرکش از درد مغان دامن پرهیزترست

6 آتشست این دل شوریده من پنداری زانکه هر چند که او سوخته تر تیزترست

7 تا هوای گل رخسار تو دارد خواجو هر شب از بلبل دلسوخته شب خیزترست