سوگند بدان دل که شده است او پستش از مولانا رباعی 1041

1 نو به نو هر روز باری می کشم وین بلا از بهر کاری می کشم

2 زحمت سرما و برف ماه دی بر امید نوبهاری می کشم

1 ای جان لطیف و ای جهانم از خواب گرانت برجهانم

2 بی‌شرم و حیا کنم تقاضا دانی که غریم بی‌امانم

1 تیغ را گر تو چو خورشید دمی رنده زنی بر سر و سبلت این خنده زنان خنده زنی

2 ژنده پوشیدی و جامه ملکی برکندی پاره پاره دل ما را تو بر آن ژنده زنی

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند