نیشکر قامت من آنکه دل من از اهلی شیرازی غزل 653

1 نیشکر قامت من آنکه دل من دارد سبز تلخی است که شیرینی ازو می بارد

2 تا چه برمیدهد آخر غم آن سرو که دل روزگاری است که این تخم بلا میکارد

3 شکرین لعل لبش را سپه خط چو گرفت چون مگس عاشق مسکین پس سر میخارد

4 آخر ای همنفسان کیست که از راه کرم خاری از پای من سوخته بیرون آرد

5 بار دل چند کشی اهلی ازین سنگدلان؟ باری از جان تو این بار خدا بردارد

6 ز مهر روی تو اهلی چو شمع شب همه شب بسوز و گریه خوش است او فراغ را چکند