صوفی نهاد دام و سَرِ حُقِّه، از حافظ شیرازی غزل 133

1 صوفی نهاد دام و سَرِ حُقِّه، باز کرد بنیادِ مکر با فلکِ حُقِّه‌باز کرد

2 بازیِ چرخ بشکندش بیضه در کلاه زیرا که عَرضِ شعبده با اهلِ راز کرد

3 ساقی بیا که شاهدِ رعنایِ صوفیان دیگر به جلوه آمد و آغازِ ناز کرد

4 این مطرب از کجاست که سازِ عراق ساخت؟ و آهنگ بازگشت به راهِ حجاز کرد

5 ای دل بیا که ما به پناهِ خدا رویم زآنچ آستینِ کوته و دستِ دراز کرد

6 صنعت مَکُن که هر که محبت نه راست باخت عشقش به روی دل درِ معنی فراز کرد

7 فردا که پیشگاهِ حقیقت شود پدید شرمنده رَهرُوی، که عمل بر مجاز کرد

8 ای کبک خوش خُرام کجا می‌روی؟ بایست غَرِّه مشو که گربهٔ زاهد نماز کرد

9 حافظ مکن ملامتِ رندان که در ازل ما را خدا ز زهدِ ریا بی‌نیاز کرد