صوفی ار باده به اندازه از حافظ شیرازی غزل 105

1 صوفی ار باده به اندازه خورَد نوشش باد ور نه اندیشهٔ این کار فراموشش باد

2 آن که یک جرعه مِی از دست توانَد دادن دست با شاهدِ مقصود در آغوشش باد

3 پیرِ ما گفت خطا بر قلم صُنع نرفت آفرین بر نظرِ پاکِ خطاپوشش باد

4 شاهِ تُرکان سخنِ مدعیان می‌شِنَوَد شرمی از مَظلَمِهٔ خونِ سیاووشش باد

5 گر چه از کِبر سخن با منِ درویش نگفت جان فدای شِکَرین پستهٔ خاموشش باد

6 چشمم از آینه داران خط و خالش گشت لبم از بوسه رُبایانِ بَر و دوشش باد

7 نرگسِ مستِ نوازش کُنِ مردم دارش خونِ عاشق به قدح گر بِخورد نوشش باد

8 به غلامیِّ تو مشهورِ جهان شد حافظ حلقهٔ بندگیِّ زلفِ تو در گوشش باد