زهی از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 134

1 زهی اخلاق تو محمود همچون عقل و دانائی زهی ایام تو مشکور همچون عهد برنائی

2 امام شرق رکن الدینکه سوی حضرتت دایم خطاب انجم و چرخست مولانا و مولائی

3 اضافت با کف رادت ز گیتی گنج پردازی مفوض با سر کلکت ز گردون ملک بیرائی

4 توئی کاندر قضا همچو نقضا هر روز وهر ساعت هزاران خسته بنوازی هزاران بسته بگشائی

5 ترا از حلم و از جود آفرید ایزد تعالی زان که تا بر دوست و بر دشمن ببخشی و ببخشائی

6 چو گردون از پی آرایش عالم نیارامی چو خورشید از پی آسایش مردم نیاسائی

7 تو خود دانی که خادم را غرض تشریف مولاناست ازین بر یکدیگر بستست چندین آئی و نائی

8 همیشه تا کند باد خزان در باغ زر دوزی همی تا ابر دیماهی نماید سیم پالائی

9 مبادا جز بنامت سکه اندر دار ضرب شرع مبادا جز بنامت خطبه در اقلیم دانائی

10 جهان مشغول در کارت بخود کاری و معماری فلک معزول در دورت ز خود کامی و خود رائی

11 همه بر وفق حکم تو مسیر اختر و انجم همه بر حسب رای تو مدار چرخ مینائی