نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد از خواجوی کرمانی غزل 329

1 نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد تو مپندار که از باد هوا می‌نالد

2 عندلیبیست که در باغ نوا می‌سازد خوش سرائیست که در پرده‌سرا می‌نالد

3 بیزبانست و ندانم که کرا می‌خواند در فغانست و ندانم که چرا می‌نالد

4 من دلخسته اگر زانکه ز دل می‌نالم باری آن خستهٔ بیدل ز کجا می‌نالد

5 می‌فتد هر نفسی آتشم اندر دل ریش بسکه آن غمزدهٔ بی سر و پا می‌نالد

6 می زنندش نتواند که ننالد نفسی زخم دارد نه به تزویر و ریا می‌نالد

7 بسکه راه دل ارباب حقیقت زده است ظاهر آنست که در راه خدا می‌نالد

8 نه دل خسته که یک دم ز هوا خالی نیست هر کرا می‌نگرم هم ز هوا می نالد

9 هیچکس همدم ما نیست به جز نی و او نیز چون بدیدیم هم از صحبت ما می‌نالد

10 ناله و زاری خواجو اگر از بی برگیست او چه دیدست که هردم ز نوا می‌نالد