1 بهار آمد و گلهای بوستان بشکفت به خوش دلی و طرب روی دوستان بشکفت

2 بدان صفت که گل از باد نشکفد به چمن ز باده باده کشان را بهار جان بشکفت

3 به دیده پرس که آبش چو آب در غلطید ز می چو عارض خوبان دلستان بشکفت

4 گل از شراب بدانسان که بشکفد در جام به کوی دوست گل از خون عاشقان بشکفت

5 بتان بترس قدم می نهند بر لاله که همچو شعله آتش به بوستان بشکفت

6 ز بس که غنچه دم بسته از صبا دم زد درون پوست نگنجید و در زمان بشکفت

7 چنان که گل به خوی مصطفی شکفت به خاک رخم ز سوزن خاک ره بتان بشکفت

8 نسیم مشک جهان گیر شد، چو خسرو را ز یاد مدحت تو غنچه در دهان بشکفت