سخن تا پخته نبود کی پسند از واعظ قزوینی غزل 227

1 سخن تا پخته نبود کی پسند خاص و عام افتد؟ نگیرد کس ز خاک آن میوه یی کز نخل خام افتد؟

2 بتلخ و شور گیتی صبر کن، خواهی گر آزادی که بهر آب شیرین، ماهی دریا بدام افتد

3 به گمنامی بساز و آبروی خود مده از کف عقیق از آب و رنگ خویشتن از بهر نام افتد

4 به عقل خویش گو خندد، بروز خویش گو گرید به رنگ شیشه می هرکه از دنبال جام افتد

5 مشو سرگرم اقبال بلند خویشتن چندین که چون خورشید تابان، هرکه خیزد صبح، شام افتد