گاهی سری به خاطر غمناک از واعظ قزوینی غزل 590

1 گاهی سری به خاطر غمناک می‌کشی دامان حسن خویش، برین خاک می‌کشی

2 پنداشتم که سایه نخل بلند تست آن طره سیاه که بر خاک می‌کشی

3 او هم به دام خواهش خود می‌کشد ترا صیدی اگر به حلقه فتراک می‌کشی

4 چون شعله بهر یکدمه گردنکشی ز کبر تا چند منت خس و خاشاک می‌کشی؟!

5 به گل علاقه زین تن ناپاک ای نفس! دامن چو گردباد، چه بر خاک می‌کشی؟!

6 واعظ به خویش پیچی اگر در ره سلوک چون گرد باد رخت بر افلاک می‌کشی