گاه آرامیده از رودکی سمرقندی ابیات پراکنده 134

1 زر خواهی و ترنج، اینک این دو رخ من می خواهی و گل و نرگس، از آن دو رخ جوی

1 از دوست بهر چیز چرا بایدت آزرد؟ کین عیش چنین باشد گه شادی و گه درد

2 گر خوار کند مهتر، خواری نکند عیب چون بازنوازد، شود آن داغ جفا سرد

1 چرخ فلک هرگز پیدا نکرد چون تو یکی سفلهٔ دون و ژکور

2 خواجه ابوالقاسم از ننگ تو بر نکند سر به قیامت ز گور

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار