گاه آرامیده از رودکی سمرقندی ابیات پراکنده 134

1 اگر گل آرد بار آن رخان او، نه شگفت هر آینه چو همه می‌خورد گل آرد بار

2 به زلف کژ ولیکن به قد و قامت راست به تن درست ولیکن به چشمکان بیمار

1 تو ازفرغول باید دور باشی شوی دنبال کار و جان خراشی

1 ملکا، جشن مهرگان آمد جشن شاهان و خسروان آمد

2 خز به جای ملحم و خرگاه بدل باغ و بوستان آمد

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار