1 کسی کز غمزه‌ای صد عقل بندد گر او بر ما نخندد پس که خندد

2 اگر تسخر کند بر چرخ و خورشید بود انصاف و انصاف آن پسندد

3 دلا می‌جوش همچون موج دریا که گر دریا بیارامد بگندد

4 چو خورشیدی و از خود پاک گشتی ز تو چنگ اجل جز غم نرندد

5 شکرشیرینی گفتن رها کن ولیکن کان قندی چون نقندد